Ο λαός το λέει απλά “Εκεί που μας χρωστούσαν μας πήραν και το βόδι”. Κάποιοι που διαχειρίστηκαν την εξουσία τα τελευταία χρόνια συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται να ξαναγίνουν εκλογές τον επόμενο μήνα και με απίστευτο θράσος παίζουν με την μνήμη και τα νεύρα μας.
Ο τρωικός πόλεμος διήρκεσε 10 χρόνια. Άλλα 10 χρειάστηκε ο Οδυσσέας για να γυρίσει στην Ιθάκη. Η οικογένεια του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης περιμένει υπομονετικά 20 ολόκληρα χρόνια (!) για τη δική της Ιθάκη.
Στα χρόνια αυτά η πολιτεία εγκατέλειψε το σχολείο στο έλεος της φύσης και στο φιλότιμο των εκπαιδευτικών, των γονέων και των μαθητών. Εκπαιδευτικοί να καθαρίζουν τα λούκια, γονείς να κόβουν τα χόρτα και μαθητές να βάφουν τις αίθουσες ήταν μια “φυσιολογική” εικόνα σ’ ένα τριτοκοσμικό σχολείο. Σπασμένα κάγκελα, σπασμένα πλακάκια, βιδωμένα παράθυρα (για να μην πέσουν στα κεφάλια των μαθητών), κατεστραμμένες υποδομές.
Όταν βρέχει, εκτός του ότι πέφτουν οι ασφάλειες, διδάσκουμε στους μαθητές μας τα “μυστικά του βάλτου”, γιατί μόνο έτσι, τσαλαβουτώντας μέσα στις λάσπες, καταφέρνουν να βρουν το δρόμο προς τις τουαλέτες.
Βάτα, πάσης φύσεως αγριόχορτα και “ξεχασμένοι” κυβόλιθοι είχαν μετατρέψει σε δάσος ένα μεγάλο μέρος του προαύλιου χώρου, όπου μέχρι πρόσφατα κρύβονταν ψόφιες γάτες και ψόφια ποντίκια.
Σπασμένες σωληνώσεις είχαν μετατρέψει σε έλος ένα άλλο μέρος του προαύλιου χώρου και κανείς δεν ήρθε, εδώ και μήνες, όχι για να επισκευάσει τη ζημιά, αλλά ούτε για να διαπιστώσει αν υπάρχει πρόβλημα.
Σάπιοι μουσαμάδες που είχαν τοποθετηθεί μια φορά κι έναν καιρό για να παίξουν το ρόλο του δαπέδου, είχαν ποτίσει με τη μυρωδιά της σαπίλας αίθουσες διδασκαλίας μουσικών οργάνων. Αντί για επισκευή η προηγούμενη διοίκηση της σχολικής επιτροπής, περιορίστηκε σε ειρωνικά και προκλητικά σχόλια.
Λάθος κλίσεις σ’ έναν χώρο δίπλα από τις αίθουσες διδασκαλίας, έχουν ως αποτέλεσμα τα νερά της βροχής να μην βρίσκουν διέξοδο, να εισχωρούν κάτω από τις αίθουσες, των οποίων το δάπεδο σταδιακά σαπίζει αναδύοντας την χαρακτηριστική μυρωδιά της μούχλας.
Καλώδια ρεύματος που κρέμονται, περιμένοντας τους μαθητές να κάνουν μονόζυγο!
Κομμάτι της στέγης σε κτίριο του σχολείου έχει πέσει και μετέωρα κεραμίδια απειλούν όποιον περνά από κάτω. Παραδίπλα, σπασμένα και σαπισμένα δοκάρια πού χρησιμεύουν ως υποστυλώματα σε άλλο στέγαστρο, πρόσφατα αντικαταστάθηκαν αποτρέποντας την κατάρρευση του στεγάστρου.
Στα τέλη Μαρτίου θα επισκεφθούν το σχολείο μας εκπαιδευτικοί και μαθητές από 5 ευρωπαϊκές χώρες στα πλαίσια προγράμματος Erasmus και πλήθος ακόμα εκπαιδευτικών και μαθητών από άλλα μουσικά σχολεία της Ελλάδας και του εξωτερικού. Θα τους ξεναγήσουμε στους χώρους του σχολείου και θα προσπαθήσουμε να τους εξηγήσουμε γιατί ο 21ος αιώνας δεν έφτασε ποτέ στο Μουσικό Σχολείο Κατερίνης.
Η νέα δημοτική αρχή φαίνεται ότι έχει αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και προσπαθεί να περισώσει ό,τι δεν κατέστρεψε ακόμα η φύση και η αδιαφορία. Είμαστε ευγνώμονες γιατί επιτέλους κάποιος κάνει το αυτονόητο και επιτελεί τo στοιχειώδες καθήκον απέναντι στους μαθητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης. Δυστυχώς όμως, για κάθε μία βλάβη που επισκευάζεται … δύο εμφανίζονται στη θέση της.
Το νέο κτίριο του Μουσικού Σχολείου είναι σαν το γιοφύρι της Άρτας. Ολοένα εξαγγέλλεται η ανέγερσή του, αλλά ποτέ δεν υλοποιείται. Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια. Μανώληδες πολλοί έχουν περάσει, ο πρωτομάστορας είναι αυτός που λείπει.
Τα 20 χρόνια πέρασαν και η Οδύσσεια του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης πρέπει να λάβει τέλος. Η κοροϊδία κάποτε πρέπει να τελειώσει. Τα λόγια και οι υποσχέσεις πρέπει επιτέλους να δώσουν τη θέση τους στις πράξεις. Μια λύση υπάρχει μόνο. Ανέγερση νέου κτιρίου για το Μουσικό Σχολείο Κατερίνης, όχι αύριο … αλλά τώρα. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ούτε μια μέρα ακόμα. Δεν παρακαλάμε. Το απαιτούμε. Διότι οι μαθητές του σχολείου μας το αξίζουν και το δικαιούνται.
Γιώργος Βαρδακώστας
Διευθυντής του Μουσικού Σχολείου Κατερίνης
